El Pilar z El Paso

Próbowałem przejechać ten podjazd w kwietniu 2022 roku. Niestety El Pilar i wszystkie drogi dojazdowe były zamknięte ze względu na aktywność wulkaniczną (emisja toksycznych gazów). Według organu ochrony środowiska sytuacja powinna się unormować najwcześniej w 2023 roku. Specjalne zezwolenie nie jest wydawane dla turystów.

Zrobiłem tę wspinaczkę po raz pierwszy podczas wakacji na La Palmie, a tym samym moje pierwsze doświadczenie wspinaczkowe w górach. Więc weź moje doświadczenie ze wspinaczki z ziarnem soli, jeśli jesteś już bardziej doświadczony w kolarstwie górskim.

Tu na Climbfinderze podano, że wspinaczka na El Pilar od strony zachodniej zaczyna się już w El Paso, ale tak naprawdę wspinaczka zaczyna się 8 km od szczytu, gdy skręca się w prawo z głównej drogi (LP-3). Droga na start zdecydowanie nie jest płaska i stale się wznosi, ale w zależności od miejsca startu, możesz zacząć się wspinać już przed El Paso. Mój punkt startowy znajdował się z miasteczka Todoque, a dość mocno od początku droga wiodła na szczyt El Pilar. Dlatego, aby zachować jasność, uważam, że podjazd na El Pilar od 8 km do szczytu na mapie profilowej.

Kiedy w końcu skręcasz w prawo z ruchliwej i wznoszącej się głównej drogi (LP-3) na LP-301, naprawdę masz wrażenie, że zaczęła się prawdziwa wspinaczka. Od tego momentu ruch jest od razu dużo spokojniejszy i spotykasz tylko pojedyncze samochody. Natychmiast zmienia się też nawierzchnia drogi i to niestety nie na lepsze. Typowa ziarnista droga asfaltowa, która istnieje od jakiegoś czasu i w której można znaleźć pęknięcia i sporadyczne nierówności. Jeśli więc zjeżdżacie z tej samej strony, uważajcie na to! Początek wspinaczki jest jeszcze ładny i dość otwarty z twarzami skalnymi po lewej stronie. Po około dwóch kilometrach wchodzimy nagle w piękny sosnowy las i jesteśmy ładnie osłonięci od słońca. W pewnym momencie znów wychodzisz z lasu i nagle znajdujesz się na otwartym odcinku, gdzie widać pozostałości wulkaniczne i czarne wzgórza. Jeśli zrobisz krótki postój, będziesz miał wspaniałe widoki na kalderę w tle. Wspinaczka kontynuowana jest ponownie w przeważnie zalesionym otoczeniu. W końcu dociera się do dużego i rozległego pola namiotowego, w zasadzie jest to szczyt, ale prawdziwy szczyt (i miska Stravy) jest jeszcze dwa zakręty dalej.

Jak wskazuje zamieszczony tu profil, ostatnie 8 km nigdzie nie jest bardzo strome, a podjazd jest dość regularny. Są jednak krótsze odcinki, które są nieco bardziej strome i pikantne, a także fragmenty, w których miło jest się na chwilę zregenerować. Dla mnie była to więc idealna wspinaczka jako pierwsze wejście w góry. Dla doświadczonego wspinacza myślę, że jest to łatwe do zrobienia, a dla tych, którzy nie są tak doświadczeni, jest to bardzo odpowiednia wspinaczka. Jeśli chodzi o scenerię i widoki, które masz tu i tam podczas wspinaczki, to wspinaczka jest całkowicie tego warta! Jedyne minusy to umiarkowany lub słaby asfalt na niektórych odcinkach i być może brak poczucia zdobycia szczytu.