Panarotta z Levico Terme

Dokładnie to samo doświadczenie, którym wcześniej podzielił się Lipsie. Dobra wspinaczka, równomiernie rozłożona, bez idiotycznie stromych odcinków. Asfalt między Compet i Panarotta kiepskiej jakości, więc trzeba uważać przy zjeździe.
Sporadyczne ładne widoki podczas wspinaczki, ale nadal głównie las.

Niezła wspinaczka, jak wcześniej informowaliśmy, zakręty łagodzą procenty, ale wiele odcinków przekracza 10％. Zacząłem wcześnie, co pozwoliło mi wspinać się prawie całkowicie w cieniu w środku lata. Gorąco polecam. Rzeczywiście nie ma szczytu, ale fajna wspinaczka. Nawiasem mówiąc, odcinek między Competen i Panarotta jest bardziej równy, ale na zjeździe również należy uważać na asfalt, a zwłaszcza na pęknięcia.

Przyjemna, długa wspinaczka z dość stałym nachyleniem. W połowie trasy można złapać oddech w wiosce.

Świetna wspinaczka na lato. Jest dużo chłodzenia ze względu na drzewa, asfalt jest bardzo dobry i ruch jest niewielki (spotkałem 4 samochody's). Podejście jest strome, ale w miarę regularne. W okolicach 10% rzeczywiście dużo się wspinasz, krzywe obniżają tu średnią. Kończysz na parkingu przy wyciągach z ładnym widokiem, ale niestety tak bez prawdziwego szczytu. Również fajna góra do zejścia. Kilka sekcji, w których można puścić go w ruch, ale też kilka szerokich hairpinów.

Panarotta pierwsza jazda w górę z Levico po pierwszym zrobieniu Menadora. Fajna regularna wspinaczka, która nie jest zbyt trudna. Podczas wspinaczki szerokie zakręty są idealne do obniżenia tętna. Znaki Climbing Panarotta znajdują się dopiero wzdłuż drogi po przejściu Compet.

Po pięciu latach z powrotem w tym regionie. Tym razem wjechaliśmy na stronę Vetriolo. Oznacza to przejechanie na rowerze 80％ podjazdu na Panarotta, a następnie nie przejechanie ostatniego kawałka w lewo na szczyt Panarotta, ale w prawo do Vetriolo Terme. Bardzo cicho było podczas wspinaczki. Poza kolegą rowerowym Patrykiem nie widzieliśmy innych rowerzystów, a także niewiele samochodów'i motocykli. Jednak ładne widoki. Była naszą pierwszą górą podczas rowerowych wakacji w Trentino. Tym razem bez burz, ale za to ze słoneczną pogodą. Nogi czuły się bardzo dobrze. Jak wspaniale jest jeździć na rowerze po górach. Naprawdę kopiące 💪.

Dobra, regularna wspinaczka ze ślimaczym procentem (8％), ale jeśli chodzi o widoki po drodze i na szczycie, to raczej nie warto.

Naprawdę nigdy nie zapomnę tej wspinaczki. Podczas wakacji w 2016 roku wspinaczkę zrobiliśmy z naszego hotelu przed śniadaniem. Cały podjazd jedzie się przez las. Nie poznałam prawie nikogo, uroczego. W dniu wyjazdu pogoda również była piękna. Na kilometr przed dotarciem na szczyt zaczął padać deszcz i usłyszałem dudnienie na niebie w oddali.... I co się stało dalej po tym, jak wszedłem na descent..... Błyski, huki, grzmoty, prawie nic nie widać poza zejściem do lasu. Nie ma zabawy... Aż przejechał mały van, zatrąbił i gestykulując, czy jestem szalona, zaproponował mi miejsce w swoim samochodzie. Co za anioł. Samochód w plecy i zjazd w samochodzie do hotelu, który był u podnóża góry. Gdy wyszedłem, zostałem zaskoczony, bo w tym momencie z nieba dobiegł kolejny huk grzmotu. Żona cieszyła się, że jestem w domu, ale też była przerażona z powodu pogody i mojej rowerowej przygody.

Burza w górach, nieprzewidywalna.
W każdym razie niezła wspinaczka!