Fietsroute La Marmotte

La Marmotte wordt internationaal door veel wielrenners gezien als de tocht der tochten. Met ruim 5000 hoogtemeters is deze cyclosportive voor veel fieters een ultieme uitdaging, maar het zijn toch vooral de spraakmakende beklimmingen die de Marmotte haar heldenstatus geven. De route beklimt achtereenvolgens de Col de la Croix-de-Fer vanuit Allemont, de Col du Télégraphe in combinatie met de Col du Galibier en eindigt op de top van de beruchte Alpe d'Huez. Door de enorme populariteit zit de tocht de laatste jaren steevast aan het maximaal aantal deelnemers, vaak al ver van tevoren. Op tijd inschrijven is dus echt een must.

In de week voor de Marmotte stroomt het in de regio van Oisans al vol met wielrenners die de benen flink willen testen in de buurt. Veel fietsers kiezen een arrangement bij een gespecialiseerde fiets-reisorganisatie die ook de inschrijving voor de Marmotte regelt. De Franse organisatie van de Marmotte maakt er namelijk vaak een zooitje van. De beste plekken om te verblijven zijn in Bourg d'Oisans, Alpe d'Huez of Oz en Oisans. Alle dorpen zitten vol met fietsers met hetzelfde doel, leuker kan bijna niet.

Op de dag van de Marmotte wordt er 's ochtends vroeg gestart vanuit het centrum van Bourg d'Oisans. Onder begeleiding van een matig muziekje van de plaatselijke fanfare worden de verschillende startvakken met tussenpozen weggeschoten. Op het vlakke stuk richting de Croix de Fer wordt er traditioneel heel hard gereden, laat je lekker meezuigen door de renners om je heen. Op de Croix de Fer is het vooral sparen geblazen. Wie hier teveel geeft zal de rekening dubbel en dwars terugkrijgen op de laatste beklimming.

In het Maurienne-dal loopt het over lange afstand ietsjes op en heeft de wind vaak ook vrij spel. Wie hier alleen tegen de wind in gaat beuken verspeelt kostbare energie. Het is hier daarom vaak een kat en muisspel. Iedereen zoekt het wiel van die ene gek die wel op kop wil rijden. Taferelen die vaak tot grote irritatie kunnen leiden. In het zeer internationale deelnemersveld zijn het vaak de Hollanders die hier het hardst vloeken...

Bij de start van de Col du Télégraphe duurt het nog ruim 31 kilometer voordat je op de top van de gigant Col du Galibier staat. Met slechts een korte tussentijdse afdaling voor Valloire is dit voor veel deelnemers een ware lijdensweg. Bovendien ligt de top van de Galibier op grote hoogte, waardoor sommige deelnemers last krijgen van de ijle lucht. Gelukkig wacht na deze col de zeer lange afdaling van de Lautaret. Deze afdaling is gelukkig erg overzichtelijk en kent weinig verrassingen, let wel op in een of twee zeer donkere tunnels. De vaak warme tegenwind kan soms flink krachtig zijn.

Het sluitstuk van de Marmotte is voor een flink aantal deelnemers net een beklimming te ver. De berm van de Alpe d'Huez ligt aan het einde van de middag vol met fietsers die volledig kapot voor zich uitstaren. Het lijkt wel een slagveld. Hier zie je hoe gemeen sport kan zijn. De 21 bochten van de Alpe doen nu voor bijna elke deelmer pijn.

Tijd op de fiets