Fietsroute Cinglé du Mont Ventoux

Vandaag de Cinglé gedaan. Was een mooie ervaring. Vond de beklimming vanuit Malaucène duidelijk de zwaarste. Verder was het druk op de top met de vele toeristen waar je met de fiets door dient te laveren. Dit moet je als wielrenner toch wel een keer gedaan hebben!

Toen een stadsgenoot me vertelde dat hij een niet-officiële Cinglé had gereden, was mijn interesse gewekt. Eerder had ik de drie kanten van de Ventoux al een paar keer bedwongen, maar 3 keer op een dag?

Op 25 juli 2018 zou het gebeuren. Mijn Cinglé-kaart lag klaar om af te stempelen, voeding en tenue lagen klaar, het parcours was tot in detail bestudeerd.

Het aantal kilometers in de benen was niet slecht, maar het mocht toch iets meer zijn. De laatste maand had ik amper gefietst. De dagen voor the big one was het opwarmen met ritjes naar Chalet Reynard, de Col de la Gabelle, de Notre-Dame des Abeilles, de Gorges de la Nesque en de klim via Sault. 25 juli moest het ook gebeuren, want het werd almaar warmer in de Vaucluse.

Om 8.16 uur begon mijn avontuur in Bédoin. Eerst een stempel halen in de lokale Tabac, en dan vol goede moed naar boven. Onderweg sloten mijn vrouw en kinderen aan met de auto, wat altijd het nodige comfort gaf qua bevoorrading en aanmoediging. Na enkele drankstops (en een omdat de zonnecrème in mijn ogen liep) bereikte ik rond 10u55 een eerste keer de top. Stempeltje, foto en naar Malaucène.

Daar rustig iets eten om vervolgens rond 12u30 te beginnen aan de tweede klim. Dat bleek geen goed idee. Het was intussen 37 graden in de zon. Gevolg: na de eerste kilometers werd het vreselijk zwaar. De loden hitte en percentages richting 10 procent stuwden mijn hartslag ver boven mijn omslagpunt. De koperen ploert brandde genadeloos, en nergens een streep schaduw.

Door de hitte stopte ik elke 2 kilometer even stopte om te drinken, wat schaduw op te zoeken onder de kofferklep van de auto en een beetje af te koelen met een natte handdoek. Verschillende keren heb ik overwogen om de fiets op het dak te zetten en in de auto te stappen. Maar toch altijd heb ik weer de schoenen in de pedalen geklikt. Een vader en zoon met een gelijkaardig tempo zagen ook af bij de beesten, maar bleven net als ik fietsen. Misschien heeft dat me wel doen doorbijten.

Gaandeweg werd het een paar graden minder heet, waardoor de benen beter ronddraaiden. De tweede aankomst boven - na een ware lijdensweg - voelde daarom als een overwinning. Voor de afdaling naar Sault nam ik afscheid van vrouw en kinderen, want de 'mietjeskant' kon toch geen problemen opleveren?

Mijn plan was om beneden een spaghetti te verorberen, kwestie van koolhydraten in te slaan. Viel dat even tegen. 'La cuisine est fermée monsieur', kelderde de garçon mijn plan. Desgevraagd liet hij weten dat de keuken pas opende om 19 uur. In het beste geval stond mijn spaghetti dus om 19u20 op tafel. Als ik 20 minuten zou schrokken, kon ik in het beste geval om 19u40 weer vertrekken. Met een volle maag die alles nog moest verteren. De - minstens - 2 uur voor de klim zouden me ten vroegste om 21u40 boven brengen, dus na zonsondergang. En dan moest ik nog terug naar Bédoin. Liever niet in het donker.

Dan maar enkele cola's tot mij genomen en met de laatste gels de finale klim aangevat. Het eerste stuk ging nog wel, na een kilometer of 11 vlakt het wat af. Maar dan kwam Chalet Reynard en kreeg ik alleen nog de 34 x 32 rond.

Toen moest ik denken aan wat Rick de Leeuw me ooit zei over de marathon: de eerste 30 kilometer dragen je benen je hoofd, de laatste 12 draagt je hoofd je benen. Die laatste 6 kilometer duwde mijn hoofd de trappers rond. De zon was aan stilaan aan het ondergaan, en na elke bocht reed ik zelfs even in de schaduw omdat de zon al zo laag stond. Nu begon het zelfs fris te worden. Maar hier opgeven was uitgesloten. Aan de Fontaine de la Grave nog eens de bidons vullen en dan via Simpson en de Col de Tempêtes harken naar de top. Derde foto van de dag en naar huis. Moe maar een verdiend lidmaatschap van de Cinglé-club rijker kon ik om 21u40 van de fiets stappen.

Moraal van het verhaal:
- train genoeg. Doorzettingsvermogen helpt, maar een tekort aan kilometers wreekt zich.
- start vroeg genoeg. Kwestie van a) het ergste achter de rug te hebben als de middagzon de temperatuur de hoogte in jaagt en b) niet in het donker te moeten afdalen.
- hou rekening met het weer. Ik heb nooit harder afgezien dan in de 37 graden op de Malaucène-kant.
- reken voor vast voedsel niet te hard op de horeca in Sault.

In 2017 de Cinglé gedaan begonnen in Malaucene-Bedoin-Sault in toch een strakke tijd 6u6min
eens om de paar jaar kom ik steeds terug naar deze magische berg

Drie keer de Mont Ventoux beklimmen op één dag is een pittige uitdaging. Ik deed het in 2004, nadat ik vanuit Utrecht naar de kale berg was gefietst. Op een Gazelle Formula Trekking met bagage, door de Ardennen, de uitlopers van de Vogezen en de Jura. Via de Groene weg naar de Middellandse Zee, een heel mooie fietsroute. Op diezelfde 20 kilo zware Gazelle, maar dan zonder bagage, drie keer de berg beklommen. De eerste beklimming, vanuit Bedoin, was goed te doen. Daarna afgedaald naar Malaucène en na een korte stop weer omhoog. Geen idee hoe lang ik over deze beklimming heb gedaan maar zal toch gauw drie uur zijn geweest. Op de top geprobeerd een bord spaghetti naar binnen te werken maar dat lukte niet. Dus afdalen naar Sault. Daar koffie gedronken en een broodje gegeten.
De laatste klim zou de minst zware moeten zijn maar omdat het de derde van de dag was werd het de zwaarste. Nog maar net vertrokken uit Sault heb ik een liter koude cola gedronken, waarna het weer beter ging. Tot Chalet Reynard. De zes kilometer door het maanlandschap zijn de zwaarste kilometers die ik ooit gereden heb. De laatste twee kilometer moest ik in elke bocht afstappen en bijkomen. 'Al moet ik de rest kruipen, ik zal het halen', dacht ik. Uiteindelijk toch fietsend boven gekomen. De ontlading was groot. Nooit gedacht dat ik dit zou kunnen en nu was ik toch echt Cinglé du Mont Ventoux.

3 x de Mont Ventoux; de start van of een verslaving of een lijdensweg.
Mijn eerste Cinglé was in 2013 voor het KWF naar de Ventoux en dan maar meteen een Cinglé doen.
Over de volgorde is altijd discussie maar voor mij is en blijft het Bedoin-Malaucene-Sault.
De Bicinglette is het grote broertje en hier worden de fietsers van de klmmers gescheiden.
In basis kan iedereen de Ventoux beklimmen, met wat ervaring en voorbereiding is een Cinglé ook voor het merendeel weggelegd maar als we het weer en de afstand weglaten is de mentale weerbaarheid misschien wel de grootste bedreiging. Welke idioot gaat 2 x 21 en 1 x 26 kilometer klimmen! ruim 4400 hoogtemeter liggen voor je. Even om iets te verduidelijken dit is ruim 800 x een viaduct opfietsen achter elkaar!

Over de route, de wegen en de rust kun je alles lezen bij de afzonderlijke beklimmingen.
Het avontuur is fantastisch, als je het met een paar andere gaat doen is de broederschap onovertroffen. Na de rit mag je jezelf Malloot noemen en in de ogen van velen klopt dit wel.
Doseer je energioe en blijf vooral eten en drinken. Meer dan je lief is, de Ventoux is hard, dan bedoel ik niet de stenen massa maar hij is hard voor diegenen die hem willen bedwingen. Wind, regen, hagel, nog meer wind, zon, vliegen etc alles komt je tegemoet. Dit kan zelfs op 1 dag zijn! Als men deze tochten had kunnen maken in het begin van onze jaartelling dan waren de verhalen over demonen, boze heiligen etc niet van de lucht geweest.

Maar iedere keer dat je boven komt overvalt je weer dat gevoel van onoverwinnelijkheid, het uitzicht geeft je energie en het enthousiasme van anderen motiveert je voor de volgende klim.
Als je je kaartje laat stempelen in een dorp of op de top krijg je telkens weer die bemoedigende blik. ( als je met je bicinglette of Galerien kaart aankomt krijg je een heel andere blik)

Als je dan de derde keer vanuit Sault naar boven komt en je het Kale stuk opdraait weet je dat de finish binnen handbereik is. Je groet op 1 kilometer van de top Tom Simpson nog een keer en je weet dat coute que coute je het gaat halen. Die laatste bocht, de houten balustrade langs het steilste stuk; niets kan je meer deren want jij hebt het geflikt. Weer een Malloot erbij.

Al weer een tijd geleden. Prachtige ervaring. We waren in juni met de fietsclub uit Apeldoorn en een zestal hebben hem hem op dezelfde dag gereden. Vroeg starten (stempeltje bij de bakker in Malaucene), rustig omhoog, dalen op Bedoin, terug omhoog. Dalen naar Sault voor een lekkere lunch op het pleintje achter het poortje. De laatste klim viel zwaar, maar was wel heel bevredigend. In juli/augustus met de lokaal normale temperaturen lijkt het me niet leuk.