Bergcategorieën uitgelegd
In 1933 introduceerde de Tour de France voor het eerst het bergklassement. Rijders kregen punten als ze als eerst boven kwamen op een col of côte, op dat moment was er maar één categorie. In de loop van de jaren zijn er meer categoriën bijgekomen; van de Hors Categorie (Buitencategorie) tot de 4de categorie. De bergcategoriën zijn inmiddels overgnomen door alle wielerrondes. Het grote probleem? De manier waarop beklimmingen worden gecategoriseerd is erg subjectief.
De bergcatgoriën van de grote wielerrondes zijn er helaas niet om ons recreatieve fietsers een standaard te geven. Zo kan een categorie van een beklimming namelijk veranderen door de plek in het parcours, of gewoon omdat het de organisor beter uitkomt. Er zit helaas geen exacte wetenschap achter het bepalen van de bergcategoriën. Om op climbfinder één lijn te trekken hebben we geprobeerd om een zo'n eerlijk mogelijk manier een logische en samenhangende standaard te introduceren. Welke in de praktijk trouwens heel goed overeenkomt met de meeste categoriën in proffesionele wielerrondes.
Bergcategoriën op basis van klimpunten
Strava en andere GPS-diensten kiezen voor een eenvoudige formule op basis van de de lengte van de beklimming en het gemiddelde stijgingspercentage. Naar onze mening schiet dit te kort, want het (soms grillige) verloop van de beklimming heeft een enorme invloed op hoeveel krachtsinspanning het kost om een beklimming te bedwingen. Daarom hebben we veel tijd gestopt in het nauwkeurig berekenen van de moeilijkheid van een beklimming. We zijn er zelfs zo overtuigd van de nauwkeurigheid van deze berekende "klimpunten" dat we deze ook gebruiken voor het berekenen van de bergcategoriën.
Het enige subjectieve aan onze standaard zijn de overgangen tussen de catgoriën. Hier zijn we echter niet over één nacht ijs gegaan, we hebben honderden beklimmingen geanalyseerd en vergelijken met de classificaties die ze kregen in de grote rondes. We zijn daarbij tot de onderstaande schaal gekomen.
Van Hors categorie tot de 4de
- Hors categorie (HC) / Buitencategorie. Dit zijn de moeilijkste beklimmingen die er zijn te vinden. Pas vanaf 900 klimpunten krijgt een beklimming op climbfinder het befaamde "HC" keurmerk. De Mont Ventoux en de Stelvio zijn trotse bezitters van de bestempeling "Buitecategorie". De buitencategorie werd in de Tour de France pas in 1979 geïntroduceerd. Een bestempeling die menig wielrenner tot de verbeelding spreekt.
- 1ste categorie. Beklimmingen van de eerste categorie zijn ook zeker niet te onderschatten. Zo is niets minder dan de beroemde Col d'Izoard een beklimming van categorie 1, tot teleurstelling van sommige wielertoeristen. Ook de Grand Ballon in de Vogezen is van de eerste categorie. Vanaf 600 klimpunten zitten beklimingen in deze categorie.
- 2de categorie. De wat kortere beklimmingen komen vaak niet hoger dan een bestempeling "Categorie 2". De Ballon d’Alsace is een mooi voorbeeld van het type beklimmingen dat je kunt verwachten met deze aanduiding. Beklimmingen moeten minimaal 300 klimpunten hebben om te voldoen aan deze categorie.
- 3de categorie. In de Alpen zijn dit de makkelijke opties, maar in de Benelux hebben we er maar enkele! De Stockeu is een mooi voorbeeld. Vanaf 150 klimpunten valt een klim in de derde categorie
- 4de categorie. Vanaf 75 klimpunten valt een klim in de vierde categorie. In Nederland hebben we er net geen tien; de Camerig is een beroemde. België ligt daarentegen helemaal bezaaid met beklimmingen in deze categorie.
